Random fajt of de łik

Okej, okej, tak być nie powinno, jednak ze względu na pewne zawirowania czasoprzestrzenne oto przed państwem walka tygodnia w wykonaniu dwóch użytkowników Ognia! Przed państwem Tsubame Mori (aka. Druga Babcia Zmora) i Ognisty Bóg z Dużym Ptakiem! Endżoi.

Dzień jak co dzień. Słońce łagodnie przygrzewało a na niebie nie było widać żadnej chmurki. Mimo to wiał delikatny wiaterek, łagodnie dzwoniąc dzwoneczkami w pobliskim pomieszczeniu. Świątynny plac był wyjątkowo cichy, a innych ludzi jakby gdzieś wywiało. Zresztą, nie trzeba było im się dziwić. Gdy rozeszła się wieść o walce wszystko tylko spakowali swoje manatki i wybyli na drugi koniec kontynentu, by być jak najdalej od potencjalnego źródła zniszczenia świata.
Tsubame stała na środku placu z lekkim, zrelaksowanym uśmiechem na ustach. Cisza i delikatny dźwięk dzwoneczków kojąco wpływały na jej pobudzone zmysły. Gokkannou było bardzo wyczerpującą umiejętnością dla umysłu, jednak możliwość pobudzenia własnych zmysłów do granic możliwości miała swoje plusy. Czekała na swojego przeciwnika, z lewą dłonią na pochwie katany przypiętej do boku. Wyjątkowo ubrała się prosto i wygodnie - w białą koszulę i krótkie, dżinsowe spodnie, jak za dawnych lat. Cóż ciekawego mogło z tego wyniknąć?

Info, które powinno znaleźć się w KP, ale że nie mamy KP znajduje się tutaj:
Manipulacja: ogniem, brak większej odporności (na tym poprzestańmy bo nie chce mi się wymyślać technik, ale przyjmijmy, że są od PWM do S)
Broń: standardowa stalowa katana, 10 noży do rzucania umieszczone w pokrowcu przypiętym do uda.
Umiejętności walki: broń biała ze szczególnym uwzględnieniem mieczy
Umiejętności klanowe: Gokkannou - wyostrzenie wszystkich pięciu zmysłów na krótki okres czasu, nie powinno być nadużywane, gdyż skutkuje migrenami
Inne umiejętności: stworzenie klona, przyspieszenie kroku, cichy chód

Zawirowania czasoprzestrzenne były na tyle olbrzymie tego dnia, że nawet piloci samolotów zawracali swoje maszyny na grube i długie kilometry przed dotarcie na teren, w którym znajdowała się już Mori, a do którego zmierzał Endżoi, bóg ognia z wielkim ptakiem, o którym nigdy nie należało zapominać. O ptaku, rzecz jasna, o bogach czasami przecież zdarzało się zapominać, a wtedy pojawiali się z wielkimi konsekwencjami. I ptakami. O których nie wolno było zapominać. Endżoi zwłaszcza miał wielkiego, ale może dość o tym, bo nie o to chodzi w tym wszystkim, a coś kompletnie innego, więc skupmy się na tym co ważne. A ważne było to, że przybył tu w konkretnym celu - pobawieniu się z dziewczyną, o której co niecoś swego czasu słyszał, lecz nigdy nie były to sprecyzowane informacje. Teraz mógł się przekonać. Przybywał tu też nie w swojej codziennej postaci - zamiast tego "pożyczył sobie" skórę innego z bóstw, znajomego po fachu. Dlatego ogień nie bardzo do niego teraz pasował.

Naprzeciw dziewczyny stanął ubrany w spodnie z wężowej skóry, nie krępującej jednak za bardzo ruchów, na górę założoną miał za to kaszmirową długorękawkową koszulkę w kolorze kremowym, na szyi majestatycznie zawieszony miał złoty naszyjnik. Strój jak strój, dość elegancki, raczej bez szans jednak na dodatkowe wsparcie swojego posiadacza jakimkolwiek rodzajem dodatkowej osłony. Oparty na ramieniu znajdował się miecz, jeden z wielu jakimi dysponował, o czerwonej rękojeści i błyszczącym ostrzu, będący w swej istocie przeciętną kataną, aczkolwiek widocznie zadbaną. Pojawił się bez zapowiedzi, lecz wyglądało na to, że był oczekiwany. Zrządzenie losu? Przeznaczenie? Kto wie. Uśmiechnął się wesoło do dziewczyny, która znalazła się na jego drodze. - A więc to ty? - powiedział, niczym bohater filmów Pasikowskiego, jedynie oszczędzając sobie przekleństw.

Info, które powinno znaleźć się w KP, ale że nie mamy KP znajduje się tutaj:
Manipulacja: ziemia (zastrzeżenia jak przy poście powyżej)
Broń: standardowa stalowa katana, dwa sztylety schowane w rękawach koszulki
Umiejętności walki: broń biała ze szczególnym uwzględnieniem mieczy
Umiejętności klanowe: Tsuchitanjou - otoczenie ciała warstwą wytrzymałej ziemi na krótki czas, trzykrotne skorzystanie wywołuje spore zmęczenie i zwalnia ruchy, w trakcie otoczenia ciała ziemią nie można się poruszyć przez czas trwania zdolności
Inne umiejętności: szybki ruch, przywołanie miecza/sztyletów do dłoni

Pewne rzeczy wskazują na pojawienie się przeciwnika, jak odgłos kroków, zapach metalu i ziemi oraz, w tym konkretnym przypadku, brzdęk metalowego naszyjnika. Cóż, jak ktoś lubił. Dziewczyna zdezaktywowała Gokkannou i otworzyła oczy, by przyjrzeć się przeciwnikowi. Ou. Czyżby powtórka z rozrywki? Kiedyś też miała podobnego gagatka, który myślał, że może wszystko tylko z tytułu bycia na szczycie. Uśmiechnęła się w stronę mężczyzny, ale nie zamierzała wyciągać w jego stronę ręki.
- Miło poznać - odpowiedziała bez szczególnej złośliwości w głosie. Nawet się uśmiechała! A to już jakiś wyczyn. Po co złośliwości, skoro zaraz mieli walczyć. A właściwie w tym momencie, bo dziewczyna uniosła prawą rękę, na której utworzyła się nieduża kula ognia, która szybko pomknęła w stronę Endżoia. Tsu nie czekała w miejscu i niemal w tym samym momencie ruszyła na mężczyznę, korzystając z przyśpieszonego kroku. Lewą dłoń wciąż miała opartą o sayę.

Nie wymienili się nawet zbyt wylewnymi uprzejmościami, nie kiwnęli swymi głowami, nawet nie podali sobie rąk... akurat być może tak było lepiej. Podanie ręki bogowi było dużym zaszczytem, a dziewczyna w opinii Endżoia jeszcze sobie na to nie zasłużyła, choć zgarnęła plusika za to, że nie wydawała się być zdziwiona jego pojawieniem się. Była przygotowana na zgotowanie mu królewskiego powitania? Nigdzie w pobliżu nie było jednak czerwonego dywanu ani sług, które mogłyby odpowiednio się przed nim kłaniać. Impertynencja?

Rozmyślaniom należało jednak położyć kres, zwłaszcza gdy dziewczyna po jednym zdaniu przeszła do działania. Endżoi ślepy nie był, choć ślepi bogowie też się o dziwo zdarzali, dlatego widział jak dziewczyna tworzyła kulę ognia, nawet jeśli trwało to w miarę szybko. Świadomy jak nikt inny tego, co z kulą ognia zwykło się robić, męski bóg postanowił przygotować się do defensywy stawiając przed sobą 1,5 metrową ścianę (o grubości 0,5 metra) z dobrze utwardzonej ziemi, a następnie zaraz po tym szybko odskoczył jeszcze do tyłu, tak by widzieć co zamierza zrobić po tym ataku dziewczyna. Fakt, stracił ją teraz z oczu, ale oddalając się od ściany zapewniał sobie nieco większy kąt widzenia, a niedługo później podniósł katanę, tak by przygotowanym być na ewentualne sparowanie ciosu dziewczyny przy użyciu ostrza. Jednocześnie jednak należało pamiętać o tym, że Tsubame biegła teraz trochę na ślepo, bo przecież on sam znalazł się przez chwilę poza zasięgiem jej wzroku. Dlatego też gdy tylko wychyliła się zza jego ściany, gdy tylko ją dojrzał, momentalnie rzucił w nią jednym ze sztyletów, które wysunąć miały się do wolnej z jego dłoni.

Widząc powstającą przed sobą ścianę zatrzymała się troszkę przed nią. Nie było sensu biec dalej, teraz oboje mieli ograniczone pole widzenia, lub przynajmniej tak myślała. Ściana była dość niska i choć zatrzymała kulę ognia, to raczej stanowiła kiepski sposób na ukrycie się, zwłaszcza, że mężczyzna był sporo od ścianki wyższy. Dlatego też dziewczyna nie czekała z dalszą ofensywą i posłała w jego stronę kolejne dwie kule, tym razem mniejsze i jeszcze szybsze, celując gdzieś w okolice głowy przeciwnika. A następnie przykucnęła za ścianką, którą wcześniej stworzył.

Sprytnie. Użyła jego własnej ściany do schowania się, podczas gdy w jego stronę pędziły kule ognia. Miało sens, a on sam nie pomyślał, gdy tworzył ścianę, stawiając bardziej na szybkość jej stawiania niż na odpowiednią wysokość czego teraz mógł trochę żałować. Przynajmniej zachował sztylety w nienaruszonym stanie, choć to akurat wielkim pocieszeniem nie było bo i tak mógł je przyzwać w każdej chwili z powrotem do siebie. Zamiast tego teraz musiał wystawić swoje ręce w kierunku, z którego nadciągały kule ognia, jednocześnie upuszczając miecz na ziemię, bez żadnego poszanowania dla pięknego metalu i dzieła sztuki, jakim ten faktycznie był. Wyciągnięte przed siebie ręce szybko zaczęły generować duże pokłady ziemi przed sobą, ziemi która przylegała do rąk i stanowiła dla nich dodatkową osłonę. Wyglądało to tak, jak gdyby mężczyzna trzymał przed sobą w dłoniach dwie ziemiste tarcze, kilkanaście centymetrów szersze od przewidywanej powierzchni ognistych kul. Dzięki takiemu działaniu mógł on w miarę bezpiecznie przyjąć atak na swe dłonie - kule nie były za duże, choć gdy uderzyły w powierzchnię "ziemnych barier" ramiona lekko ugięły się bogowi - nieomylny skutek przyjęcia na własne dłonie bezpośredniego ataku dziewczyny.

Zaraz po tym jednak odpowiedział swoim działaniem, do którego rąk nie potrzebował - ściana, za którą chowała się dziewczyna była jego tworem, a co za tym idzie mężczyzna miał nad nią kontrolą i dlatego ziemia posypała się bezpośrednio na dziewczynę, a że była utwardzona to przypominało to spadanie jej na głowie nieco lżejszych cegiełek - niewystarczających raczej by wyrządzić jej spore obrażenia, ale mogących trochę pokrzyżować kolejne plany. No i wywołać trochę bólu. "Cegiełki" (w istocie utwardzone zbiorowiska ziemi) miały wymiary 10cm wysokości i 50 centymetrów po bokach.

Siedząc za ścianą nie wiedziała, co też się dzieje z przeciwnikiem, jednak wiedząc, że kule ognia nie były specjalnie mocne nie spodziewała się wielkich efektów. Zamiast tego czekała na kolejny ruch przeciwnika, który nadszedł niespodziewanie - z góry. Nie było dużo czasu na zastanawianie się, dlatego wykonała przewrót do przodu, by oddalić się od lawiny ziemi, która mogła znacząco utrudnić jej ruchy. Gdy tylko świat przestał wirować, szybko skupiła się na namierzeniu swojego przeciwnika i jak najszybciej podniosła się na nogi. Nie trzeba było dużo mówić, że chyba wymienili już uprzejmości i należało przejść do konkretów. Manipulacja ziemią mogła być bardziej upierdliwa, niż walka z kimś posługującym się wodą. Tym razem w stronę boga pomknęły cztery takie same, nieduże kule ognia, przypominające już bardziej pociski, jak typowe fajerbale, znów celując w głowę. Jednocześnie szybko sięgnęła do uda by wyciągnąć z niego nóż u rzucić nim w prawą nogę mężczyzny. Po tych przygotowaniach znów załączyła szybki bieg w jego stronę, tym razem wyciągając ostrze. Trzymała je poziomo, jakby chciała dźgnąć go i przebić na wylot, prawda jednak była taka, że wokół ostrza zaczął owijać się płomień, powoli rozgrzewając ostrze. Na wszelki wypadek była gotowa na kolejną ścianę.