Apokalipsa nadciąga, czyli dlaczego Tsubame i Kuma nie powinny spędzać ze sobą zbyt wiele czasu.

Nienawidziła Kiri. Już nawet nie wiedziała co jest gorsz: Kiri czy Oto? Oba były okropne. Ale tutaj... Uh! To wilgotne powietrze, zimno... Obrzydliwie! Jej twarz wykrzywiła się w niezadowolonym grymasie. Miała nadzieję, że dowie się czegoś na temat miejsca, w którym mogłaby przebywać Tsubame. Potrzebowała jej, a ta jak zwykle zniknęła jak kamfora! Szukała jej już od ponad miesiąca! Każdy trop się urywał w jakimś absurdalnym miejscu! Zaczynała już myśleć, że Mori wie iż jest szukana i bawi się z nią. Naciągnęła kaptur na uszy. Zmarzła! Chociaż... Kiri to ostatnie miejsce, w którym by się jej spodziewała. No nic, lepiej sprawdzić każdą ewentualność. Odwiedzi rezydencje Morich, to postanowione. Co prawda niespecjalnie jej się to uśmiechało. Więc, cóż mogła zrobić? Najpierw powinna się rozgrzać!

Od dłuższego czasu czuła, że ktoś za nią chodzi, dlatego zostawiała co zabawniejsze tropy, chcąc zobaczyć, jak to się rozwinie. Największym zaskoczeniem było to, że podążała za nią Kuma. Czego takiego chciała? Było to na tyle interesujące, że niedługo skończyła zabawę. W Kiri. Przyczaiła się na Kumę przed bramą i poczekała, aż przejdzie przez nią by spokojnym, ale stanowczym krokiem ruszyć za nią. Gdzie chciała pójść? Miała tylko nadzieję, że nie do rezydencji.

Oho. Przyczepił się do niej jakiś cień. Dlatego właśnie nie lubiła Kiri! Tutaj wiatr zawsze wiał w oczy. Wymamrotała pod nosem przekleństwo. A niech za nią idzie! Ona i tak ma zamiar się napić. Pokręciła się trochę, starając się zgubić utrapienie. Nieskutecznie. Nie miała tutaj wrogów... A przynajmniej nie przypominała sobie by zalazła komuś za skórę. Pewnie jakiś podrzędny opryszek. Usłyszała szelest po swojej lewej. Kaptur niespokojnie się poruszył. Okazało się, że to tylko jakiś zwierzak. Była zbyt przewrażliwiona! Przeszła jeszcze kawałek by wejść do pierwszej napotkanej speluny. Tak, speluna to najlepsze określenie miejsca, w którym się znalazła. Poszła po alkohol, najmocniejszy jaki mieli, a następnie usiadła w rogu, skutecznie chowając się w cieniu. Napiła się trunku. Ah! paskudny! Paskudnie mocny. Uśmiechnęła się pod nosem. Być może ten dzień nie jest jeszcze stracony? Ponownie poprawiła kaptur. Nie chciała by jakikolwiek człowiek przebywający w tym pomieszczeniu dojrzał jej formę. Niestety wiązało się to z siedzeniem na ogonie... Oh, biedny ogon, biedny.

Szła i szła, zastanawiając, się, co też zrobi Kuma, a sądząc po okolicy... Meh. Czemu musiała się kręcić w tak podrzędnym miejscu? Nie ważne. Ważne, że nie próbowała jej przy okazji zabić. Weszła za nią do lokalu i od razu się skrzywiła, ale twardo szła za nią. Nawet usiadła przy tym samym stoliku, co ona, uśmiechając się zawadiacko.
- Gdybyś chociaż raz się odwróciła, byłoby łatwiej - rzuciła lekko, wyciągając rękę po alkohol. Złoty kosmyk włosów wysunął się spod kaptura, jednak Tsubame szybko go schowała. Niebezpieczny kolor w tej okolicy. - Więc, czemu mnie szukałaś? - zapytała lekko, nieco odsłaniając twarz. Była zadowolona.

Oh! Ten głos... Tsubame? Uśmiechnęła się cierpko.
-Byłoby łatwiej gdybyś się nie skradała.- odparła cicho. Patrzyła jak jej trunek zostaje zabrany. No, więc dzisiaj wyda nieco więcej pieniędzy. Kątem oka dojrzała zadowoloną twarz Mori. Kuma natomiast chrząknęła, a następnie nachyliła w kierunku blondyny.
-To delikatna sprawa.- szepnęła. Rozparła się na krześle, tym samym się odsuwając.
-To miejsce jest nieodpowiednie.- dodała rzeczowo.
-Tymczasem pij. Na mój koszt.- stawiać Tsubame alkohol? Bardzo nie w stylu Kumy.

Wzruszyła ramionami z zadowolonym uśmiechem na ustach. Sake, sake~! Tylko szkoda, ze takie marne. Silne może i było, ale gdzie aromat, gdzie smak! Tylko słowa Kumy były iście zdawkowe. Coś zaiskrzyło i Tsubame się zaciekawiła, ale zaraz szybko usłyszała jednoznaczne "porozmawiamy gdzie indziej". Kurczę.
- A gdzie chciałabyś porozmawiać? - spytała cicho, pijąc ponownie. - Do tego, masz za dużo pieniędzy przy sobie, że jesteś tak hojna? Czy może musisz mnie spić, by w ogóle ze mną porozmawiać? - dodała cicho, nie kryjąc rozbawienia tą zupełnie nietypową sytuacją.

Zainteresowanie Tsubame dało się niemalże wyczuć w powietrzu.
-Musimy być same.- oparła łokcie na blacie. Nie mogły... Tutaj! Jakby to wyglądało. To było zbyt ważne!
-Umówmy się, że spicie Ciebie jest w moim interesie. Masz zamiar protestować?- burknęła gburowato. Tsubame zdawała się świetnie bawić, natomiast Kuma jak zwykle była rozdrażniona.
-Tak czy inaczej dopijmy tę butelkę.- wypiją, pójdą porozmawiać a później... Później przyjdzie czas na zwieńczenie dnia jakimś lepszym trunkiem.

Hm hm. To były bardzo ciekawe odpowiedzi. Było w jej interesie? Ho ho, ciekawe, co takiego planowała, że aż musiała ją spijać. Wzruszyła jednak ramionami, przystając na taki stan rzeczy. W końcu, czemu miałaby odrzucać darmowy alkohol? Po kilku głębszych oddała Kumie butelkę.
- Nie będę pić sama - powiedziała lekko. W końcu to by podchodziło pod alkoholizm, nawet jeżeli czarnowłosa tego chciała.

Skończyły butelkę. Tsubame czuła, jak faktycznie coś ją uderzyło, bo ta lekkość nie była normalna. Jednak wciąż było jej daleko do utraty panowania nad sobą.
- Więc, Kuma? - spytała cicho, wpatrując się w towarzyszkę doli i niedoli.

Chwyciła butelkę by napić się solidnego łyka. Sama musi trochę wypić aby się przełamać! Po kilku takich razach cała zawartość zniknęła. Zastanawiające było tylko to, kto więcej wypił. Chyba po równo... Miała wrażenie, że jej nastrój udzielił się i Tsubame gdyż nie zamieniły ze sobą ani jednego słowa.
-Chodź.- mruknęła wstając. Ruszyła ku drzwiom nawet nie oglądając się za siebie. Fala zimnego powietrza przeszyła jej chude ciało kiedy tylko wyszła na zewnątrz.
-Znasz jakieś... kameralne miejsce?

Poszła za Kumą, która już chyba wyjątkowo się natrudziła w znalezieniu blondynki, więc nie zamierzała jej utrudniać. Nie potrzebowała jeszcze jej dodatkowo irytować. kameralne... zamyśliła się, idąc w stronę nieco mniej uczęszczanej części wioski.
- Chodzi ci bardziej o miejsce zabudowane, otwarte? Knajpkę czy mieszkanie? - cóż, było to ważne. I tak w taką pogodę niewielu w ogóle wychodziło z mieszkań, więc kameralna mogła być po prostu lepsza knajpka.

Co ona się taka dokładna zrobiła?
-Wystarczy żeby było ciepło oraz żeby nie było wiele osób postronnych.- odparła rozglądając się na boki. Hitoku wydawała się być nie tyle zaniepokojona, co zestresowana. Przygryzła wargę.
-Więc?

Ciepło i cicho. Tak więc zaprowadziła Kumę do jakiegoś obskurnego, rozpadającego się bloku. Ciężko było pomyśleć, że w srodku będzie ciepło... A jednak, po minięciu czterech pięter i otworzeniu drzwi, oczom Kumy mógł ukazać sie schludny pokoik pełniący wszystkie funkcje - kuchni, salonu i sypialni, przy czym kuchnia od "salonu" oddzielona była cienką, ryżową ścianką. Po prawej były drzwi do łazienki. Tsubame zamknęła drzwi i od razu zrobiło się cieplej. Było to małe typowe japońskie mieszkanko.
- Rozgość się.

No mogła być poważna! Ten budynek! Zmarszczyła czoło jednak nic nie powiedziała. Obiecała sobie, że będzie miła dla Mori.
Zaskoczyło ją jednak wnętrze. Naprawdę była zdziwiona! Było ciepło i przytulnie! Słysząc polecenia skinęła głową. Zdjęła płaszcz, a następnie się przeciągnęła. Oh, coś jej strzeliło.
-Ładnie tutaj.- powiedziała w końcu. Skierowała się do pokoiku gdzie następnie bezceremonialnie rozsiadła się na ziemi. Zaczęła skubać końcówki grzywki. Jak by tu zacząć...?

Widziała tą minę. Widziała! Pozory jednak lubią mylić i trzeba było brać z tego przewagę. Uśmiechnęła się triumfalnie.
- A nie wygląda, prawda? - rzuciła z zadowoleniem, ściągając płaszcz i biorąc z lodówki chłodną wodę. - Chcesz coś? - zapytała, nim przeszła do pokoiku i włączyła grzejnik. - Tymczasowo tu mieszkam, pomimo niezbyt przyjemnych sąsiadów po nocach, jest całkiem przyjemnie. I tanio. Więc, o czym chciałaś rozmawiać? - wyjaśniła, po czym upiła łyk, przyglądając się uważnie dobrej znajomej.

-Cóż... Wyglądało paskudnie.- przyznała szczerze. Oh... To mogło być nietaktowne. Uśmiechnęła się krzywo do siebie.
-Nie, dziękuję.- chciała tylko informacji. Teraz trzeba przejść do rozmowy. Złożyła dłonie. Jak by tu zacząć?
-Chciałam porozmawiać na temat... Chciałam spytać się...- nie wiedziała jak zacząć. Czuła jak na jej policzkach pojawiają się lekkie rumieńce. O zgrozo, Kuma się rumieni! Właściwie bez powodu, a przynajmniej tak można sądzić.
-Twój brat. Obiło mi się o uszy, że ma on... Że znalazł sobie... Erm... Kobietę.- to było krępujące! I było jej coraz goręcej. Mogli zostać w tym ciemnym miejscu! Przecież Tsubame nie da jej żyć! Odwróciła wzrok, który teraz skupiał się na koszulce rzuconej w kąt. Bardzo ciekawy widok, doprawdy.
-I, w zasadzie... No, nie chciałam go... Chciałam... Dziwnym by było, gdybym go śledziła, a-a nie chciałam... Znaczy...- Nie mogła się wysłowić. Przeklęła siarczyście. Dobrze, ze skupiła wzrok na brudach Tsubame. Inaczej już kompletnie nic by nie powiedziała.
-A Tobie mogę... Zaufać.- ostatni wyraz ledwo przeszedł jej przez gardło. musiał szybko wytłumaczyć o co jej chodzi z tym całym zaufaniem.
-Przez wzgląd na stare czasy, oczywiście! Dlatego... No wiesz, przyszłam.

Oho, początek zapowiadał się iście cudownie, więc postanowiła jej nie przerywać. Głowę miała opartą na dłoni, nogi ułożone po turecku, a intensywnie zielone oczy przyglądały się uważnie Kumie, chcąc ubiec jej myśli. Jej brat... Hibari? Dawno nie miała od niego żadnych informacji, więc to całkiem możliwe... Hmm... Ciekawe, co ta Stara Jędza sobie ubzdurała. Uśmiechnęła się krzywo.
- A więc chcesz wiedzieć, kim jest ta kobieta? - zapytała całkiem spokojnie, jednak przeciąganie wyrazów świadczyło tylko o tym, że ma całkiem dobrą zabawę. Uhuhu, śliczną buźkę teraz miała~~ - I jak się dowiem, mam ci powiedzieć wszystko na jej temat? - dopytała. - Nie ma sprawy. Sama dawno nie słyszałam nic nowego o Hibarim, a w okolice rezydencji staram się nie zapuszczać. Stara Jędza nie dałaby mi spokoju - odparła lekko, jakby była to najprostsza rzecz na świecie.

Spojrzała na Tsubame, która od razu zrozumiała o co jej chodzi. Skinęła głową. Tak! Tak! Te informacje były jej potrzebne!
-Dziękuję.- wymamrotała niewyraźnie. Musiało ją to bardzo boleć. Dziękowanie Mori. Podrapała się za uchem. Ogon też się rozszalał. No pięknie.
-Rozumiem, że mamusia nadal najukochańsza na świecie?- rzuciła. Przydałoby się zmienić temat.

Uśmiechnęła się nieco krzywo na samą wzmiankę o Jędzy. Ta mina mówiła sama za siebie. Mamusia wciąż była tak bardzo kochana, jak zawsze.
- W każdym razie, co cię tak wzięło na zdobycie tych informacji? Mogłaś zapytać Hibariego, bez tych miesięcznych podchodów - rzuciła luźno, przypatrując się twarzy Kumy. Jaka będzie reakcja? Była nawet tego ciekawa.

Założyła ręce na piersi. Oczekiwała odpowiedzi... jednak Tsubame postanowiła dopytywać...
-Cóż... To...- poczuła jak jej twarz robi się czerwona. Tak, to najgorszy moment na coś takiego! A teraz jej umysł postanowił przypomnieć sobie to i owo... Chyba zrobiła się jeszcze czerwieńsza.
-To nic osobistego. Jestem tylko ciekawa i... I to wszystko.- Hitoku zazwyczaj potrafiła kłamać, jednak nie tym razem. Cóż, Mori zapewne miała niezły ubaw. Trzeba zmienić temat!
-Przypuszczam, iż wiedziałaś, że Cię szukam... Taka zabawa w kotka i muszkę była irytująca. Nic się nie zmieniłaś od czasu, kiedy się poznałyśmy.- burknęła, nadal będąc czerwoną na licach.

Mruknęła przeciągle, wpatrując się w Kumę z irytującym uśmieszkiem sugerującym, że jednak jej nie wierzy w najdrobniejszym calu odnośnie wymówki, której udzieliła. Przecież jasne było, że gdyby nie była zainteresowana, nie pytałaby o takie rzeczy.
- Zdradza cię czerwona buźka~~ - rzuciła z rozbawieniem, ale zamierzała, że będzie to ostatni komentarz z tej serii. Wszak dziewczyna może wyjść, jeśli się zezłości. Odetchnęła. - Wiesz, nie przypuszczałam, że to będziesz ty. Po pierwszym tygodniu myślałam, że ktoś, kto mnie śledzi, da sobie spokój przez te fałszywe tropy w Kumo. W drugim tygodniu było to już irytujące, w trzecim dowiedziałam się, że to ty, dochodząc do wniosku, ze coś z tym ogonem wypada zrobić, a przez ostatni tydzień postanowiłam się nieco zabawić twoim kosztem - odpowiedziała zgodnie z prawą, machając ręka, jakby nie zrobiła nic złego.

Zdradza ją... Co? Zmarszczyła brwi. Doskonale czuła swoją czerwoną twarz, nie trzeba było mówić o tym na głos! Łypnęła na Tsubame groźnie, Niech tylko rzuci jeszcze jakimś niewybrednym komentarzem!
-Cała Ty... Cóż, pewnie zrobiłabym tak samo.- odparła cicho. Cóż, taka to była znajomość. Po tej krótkiej wymianie zdań zapadła cisza. Dość niezręczna trzeba było przyznać. W sumie chciała poruszyć jeszcze jeden temat...
-Wiesz... Zastanawiam się czy to w ogóle miałoby sens. W sensie, no wiesz. Z Hibarim.- westchnęła, opierając głowę na ręce. Dobrze, że czerwień już niemal ustąpił. Jej twarz najlepiej wyglądała w kolorze alabastrowej bieli.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, kiwając głową. Rozumiały się bez słów, trzeba było to przyznać. Jednakże pewne było, że nie można przekroczyc pewnej cienkiej granicy... A o to było całkiem łatwo. Po chwili Tsubame zamyśliła się. O co chodziło...?
- Hmm... sama nie wiem. Hibari stąpa w chmurach... Do tego mamusia otacza go jak kloszem... Mogłoby być ciężko stworzyć coś sensownego, a wątpie, byś chciała mieć przemiłą teściową jako trzecią osobę związku - skrzywiła się. taka była prawda. Jędza była wścibska. Aż za bardzo.

-Bo... Hibari jest... Ale mi to nie przeszkadza tylko, no wiesz... On niczego nie zauważa.- burknęła niezadowolona.
-A ja z kolei niespecjalnie potrafię... No wiesz.- skierowała spojrzenie na nogi Tsubame. To był wzrok mordercy. Kuma chyba niespecjalnie radziła sobie ze zwierzeniami.
-No i Twoja matka...- rzuciła zgorzkniałym głosem. To chyba była największa przeszkoda.
-Hibari to jedyny facet, którego... akceptuję.- nie mogła znaleźć lepszego określenia. Nie oddawało ono do końca tego, co czuła... No, miała nadzieję, że Mori pojmie o co jej chodzi!

Ona o tym doskonale wiedziała. Kim by była, gdyby nie znała historii miłosnej między swoim bratem a... towarzyszką? Nikim! Wszak od czasu do czasu dopytywała Hibariego... o wiele rzeczy. Tylko ostatnio miała jakoś mniej informacji, ale to dlatego, że sama była zabiegana. Kiwała głową w zrozumieniu.
- Wiem, wiem, zdaję sobie sprawę. Ale bycie mediatorem między waszą dwójką to będzie ciężkie zadanie, wiesz? - powiedziała z pewnością w głosie. No cóż. - Z drugiej strony masz fajnie, przynajmniej kimś się zainteresowałaś. Ja z kolei mam wrażenie, że odstraszam wszystko na swojej drodze - rzuciła niepocieszona takim stanem rzeczy. Już zauważyła takie zachowania i nie rozumiała, dlaczego.

-N-nie musisz być mediatorem... Tylko coś się zepsuło... Znaczy! Znaczy nic nie było! Tylko...- przeczesała włosy dłonią. Za dużo wypapla, za dużo! Zaklęła cicho.
-No i słyszałam o tej kobiecie, więc chciałam się dowiedzieć nieco więcej na ten temat.- dodała rzeczowo. Tak! Musi podejść do całej sytuacji bez emocji.
-Myślę, że... W końcu znajdzie się ktoś, komu nie będzie przeszkadzać twój charakter.- odparła po chwili zastanowienia. W sumie mogło być to niegrzeczne... Hah. Uśmiechnęła się pod nosem.
-Zdarzają się ludzie, którzy z tobą wytrzymują. Poza tym... Masz tą przewagę, że przyciągasz mężczyzn wzrokiem. Wykorzystaj to jakoś i omotaj jakiegoś nieszczęśnika.- Mori powinna docenić to, że nawet została skomplementowana. Rzadko się to zdarza! To było dziwne...